دنیای سایه

دردا که من از دولت خود باز رهیدم  مستانه روانه شده ، مستانه پریدم  ان مطرب خندان دهن و ساقی مدهوش  در مکتب انان که زدم ساز ، پریدم یارا به رخ ماه تو کردم نظری چند  فردا که رسید از همه کس دل ببریدم  شعرم غزلی بود که دادم پی معشوق  خواندن اثری بود ، کزو دل ببریدم  مارا به سر زلف گنه کار همی چند  مستانه روانه کند این ساقی مخمور  ابیات من از شوق رسیدن به کجا رفت  رفتش پی ان که کند جان به فدای خم ابروش از دولت ما جز به وفا کس نشناسد  بیچاره کسی را که مرا پند نگیرد  فردای جهان من و تورا وقت جدایی  کی میکند این طالع دل عزم رسیدن🌸 ...

حقیقتش اینو برای یکی از همکلاسیام با وزن اسمش نوشتم تو زنگ اجتماعی .. با طرب و شور وفا کرده ای وه که ببین باز چه ها کرده ای   از بر دل بار سفر بسته ای  عزم رسیدن به کجا کرده ای  خنده کنی ، گریه کنی ، بازهم  دلبری و مهر و وفا کرده ای  یار منی ، طالب دیدار خود  این دل مجنون ز جفا کرده ای  شعر نباشد بس این حرف من  دلبر من بین که چه ها کرده ای ! شعر نمی خوانم و هم شاعرم  بین که مرا در چه فدا کرده ای  ای که دل غمزده ی عاشقم  باز پر از مهر و وفا کرده ای  د...

فلسطین زخم های پر حماسه  فلطسین دست مردم های غاصب  فلسطین نام او تا روز مهدی  همین باشد نه اسرائیل عهدی !! فلسطین قلبه ی عاشق پرستان  فلسطین خانه ی پر روح و ایمان  فلسطین محفل مردان پر شور فلطسین خانه ی ایمان پر نور  مرا با یک سوال پر حماسه  گذاریدم بگوید این جوابم  بجز فرزند مادر های انجا  چه کس باشد به دنبال رهایی؟؟؟ رهایی تن مظلوم و خسته  از این بد عهدی رویای واهی ؟؟ شاعر :ظهور 

موضوع انشاد بزرگ شدن را تعریف کنید : در خاطرم ناید بگویم حرف پر سودی  چون لیک ازین گفته نیاید نیک مقصودی  اما چه گویم چاره چیست این زنگ انشاست  تا بانگ زنگ آخرین بر عهده ماست  در یک غروب تیره در گرمای تابستان  من کودکی بودم پر از شادابی و ایمان  درس هنر را سخت می پنداشتم اسان  وای از من و استاد من از اینهمه خوبان  بیچاره من باز ترس بر می داشتم سازی  وان ساز را اسان شمردم از سر بازی  آن مشق انگشت و زبر گیری و صد دانگه  از دست من میشد شنیده بانگ چون غازی  یک عصر با پای پیاده خسته و نالان  از بیم حرف مادرم ترسان و بگریزان  باهم قدم برداشتیم با مادرم رفتیم ...

...

الان که فعلا کلاس دارم ... ولی بعدا کاملش میکنم... شعر جدیدی که با تخلص ظهور نوشتم شعر : دریا ای از کف ما رفته به هجران به سلامت  خوش می روی و رفته ای از جان به سلامت  با هر قدمت جان به تن خسته دمیدی  رفتی و گذشتی ز همه ، ای به سلامت  در دایره دل همه بودی تو ملامت  آخر چه گذشتی ز دل ای دل به سلامت  در دل همه از رفنتت ای ، حزن دمیده  ای خانه ات اباد تو ای دل به سلامت  رفتی و گذشتی ز همه چون به سلامت  در راه تو من مانده ام و حرف و ملامت  رفتی و گذشتی زهمه تا به قیامت  من در پی تو رفته ام ای دل به سلامت .. ...

نام : آتش مرا میسوزاند... اتش مرا میسوزاند.. ابراهیم نیستم که گلستان شود برایم.. پس بیش ازین... با اتش خشمت ..کبابم مکن من ، کتیبه ای نانوشته ام  گل خامی هستم که هرگز نپخته ام.. میدانم ، میدانم  اما لایق این اتش سخت هم نیستم.. تو ، مرا بنویس  من خودم از شرم نگاه گرمت  خواهم سوخت.. بگذار در خود بسوزم با اتش خودم  تا که از اتش خشم تو  بگذار در خاطرم مهربان بمانی  و من در خاطرت ققنوس جاودان باشم  که با هر لبخندت  اتش بگیرم  و از نو متولد شوم تا اینکه از شعله خشمت  بسوزم و تا ابد در خاکسترم بمیرم ... هدیه به مردی که از نظرم...

می گذرد .. زمان را میگویم  تو از آن خبر نداری ... میگذرد  انچنان که تو از من گذشتی  سرد و سخت و ...سریع میگذرد  ثانیه های عمرمان را میگویم  چونان قطار روی ریل  و من آنچنان عاشقت هستم که میخواهم  برای یک لحظه بیشتر با تو بودن بر روی ریل بروم  و خود را زیر قطار فدا کنم...  و یا شاید... بیایم ... برای نگه داشتن قطار... قهرمان بشوم...  و نامه های عاشقانه مان را  که در شب های سیاه  با امید سپیدی  با محبت هایی دزدکانه  و عشق ها و لبخند هایی پنهانی برای هم نوشتیم  و عشقمان را  با نگاهی نو  د...