روزهای سپید فصل ۲

سایه خسته و عصبی به سوی قرارگاه میرفت.

اصلا خبرهای خوشی نداشت.

در طی ۲۴ ساعت گذشته ، هری تا پای اخراج شدن رفته بود ، خودش در یک پرونده ی مهم شکست خرده بود و خانه اش هم توسط اختراعات عجیب همسایه ی عجیب و غریب او ، تا نیمه تخریب شده بود.

جلوی قرارگاه پارک کرد .

ماشین را قفل کرد ، سرش را روی فرمان گذاشت و تا می‌توانست گریه کرد ، نفهمید کی خوابش برده بود که با صدای تلفنش از جا پرید.

پدر بود.

با حالتی ناراحت گفت :

+سایه ، جلسه ی اعضا برگزار شده کجایی؟ 

_جلوی قرارگاه.

در آینه ماشین نگاهی به خودش کرد. ای وای ! صورتش بر اثر خوابیدن روی فرمان قرمز و کبود شده بود!

سعی کرد تابلو نباشد که ساعتها گریه کرده است.

توی این ۲ ماه تعطیلات حتی یبار نخندیده بود ، حالا که وارد آخرین ماه تابستان شده بودند ؛ آرزو میکر هرچه زودتر به مدرسه برود و دوباره تدریس کند. 

به سمت حیاط رفت ، در را کلید انداخت و باز کرد.

خواهرش سپیده با چهره ای مضطرب گفت :

+سایه خبر داری که .....

سایه کتف اورا گرفت و گفت :

_هیشششش ، همشو میدونم و اون اخراج نشده الان بجای من برو به جلسه سرم خیلی بد درد میکنه.

سایه به سمت اتاقی که اما و سایر بچه ها بودند رفت.

صدای نعره های هری از پشت در می آمد :

+آره جدا؟ نمیشد یکیتون یه نامه ی درست و حسابی بنویسه و بفرسته؟

ناگهان سایه وارد اتاق شد 

اشک های اما سرازیر شده بود بود و حرفی برای گفتن نداشت ، سایرین هم همینطور.

هری توقع داشت سایه بخاطر داد زدن سر اما اورا سرزنش و ملامت کند ، اما در عوض سایه با خونسردی گفت :

_صداتو بیار پایین، صدات کل خونرو برداشته. تنها تو اینجا نیستی که فشار زیادی روت هست . بعدش هم من که روزی سه تا نامه برات می‌فرستادم؟

هری شرمنده سرش را پایین انداخت و گفت :

+ببخشید پروف.....یعنی سایه من منظورم شما نبودید ولی شما هم همش راجع کتاب و..می نوشتید.

سپس افزود :

+مگه شما نباید پایین باشید ؟

سایه همانطور که داشت خارج میشد گفت :

+چرا ولی نماینده ام ، سپیده اونجاست.

سایه حوصله تحمل جر و بحث های آنان را نداشت.

دوباره به سمت بیرون و به طرف ماشینش رفت.

با ناراحتی لپتاپش را از توی صندوق عقب ماشینش برداشت و دوباره برگشت به خانه ، به سمت آشپزخانه رفت.

مادرش گفت :

_کجایی؟ 

+رفتم اینو بیارم(اشاره به لپتاپ)

حالا بیخیال کجا بشینم

مادر نگاهی به اطراف میز کرد و گفت :

_همه جاها پر شدن برو کنار اما بشین.

سایه رفت و کنا اما نشست و بی توجه به او دفترچه ای را برداشت و شروع به نوشتن کرد :

شنبه :

جلسه پرونده های پدر 

یکشنبه و......

اما با کنجکاوی به دفترچه ی سایه نگاه می‌کرد ، سایه ناگهان دفترچه را محکم بست و تلفنش را روشن کرد ، ایپرد اش را گذاشت و مشغول دیدن موزیک ویدئوی جدید خواننده محبوبش شد.

موزیک ویدئوی قشنگی بود ..

اما حال سایه حتی ذره ای بهتر نشد. دلش گریه میخواست بسیار زیاد ...

+سایه عزیزم چرا چیزی نمیخوری؟

صدای مالی بود که سایه را از حال خود بیرون آورد.

سایه اندکی جا خورد و گفت :

_ممنون خاله مالی ولی من گیاهخوارم.

ابرو های مالی باز بالا رفت.

_هر جور راحتی عزیزم

همه دور میز گرم گوش دادن به صحبت های اعضای محفل بودند ولی سایه علاقه ای به گوش دادن نداشت .

دوباره تلفنش را در آورد و استوری های خواننده محبوب و معلمش را دید . دلش پر کشید .... آهی جانگداز کشید .....

پدر گفت :

+عزیزم شعر جدیدت خیلی خوب بود ولی خودت نوشتی؟

سایه سرد و افسرده جواب داد :

_بله .

وقتی بیشتر اعضا به سمت اتاق هایشان برای خواب روانه شدند، سایه دوباره تلفنش را در آورد و دوباره با حسرت به کنسرت خواننده محبوبش خیره شد .

سپس بلند شد و شب بخیر کوتاهی گفت‌ و رفت 

سپیده همانطور که به در خیره شده بود گفت :

+افسرده شده . اون از هفت تا چیز محبوبش محرومه ، خونش ، ماشین لامبورگینی اش ، ویولنش ، پیانو اش ، گروه موسیقی و خواننده ها و.. اینا و اون مدرسه.

اما با صدای گرفته گفت :

_ اون از همه اینا بیزاره.

آدری بلند شد و گفت :

+ دخترا معمولا دروغگوهای خوبین !

به خصوص سایه که اسرار آمیز تر از اون وجود نداره ، اون مدرسه تنها جاییه که اونو درک کردند و بهش بها دادن و اون تونست استعداد هاشو شکوفا کنه .

مالی گفت :

+ ولی اون که ویولون خودشو باهاش آورده و اکثر اوقات که اجازه میگیره آهنگ میزنه، البته خیلی غمگین.

مادر سایه خطاب به مالی گفت :

_ بیخیال عزیزم ، خودتو اذیت نکن سایه همینجوریه .

سایه روی تخت نشسته بود و کلافه بود.

کاغذی برداشت و روی آن چند خط نوشت ، آنرا پاره کرد!

سایه دوباره کاغذی برداشت:

+خطاب به جوذفین عزیزم یا همان جو 

جوذفین عزیزم 

میدانی دلتنگی چیست؟

همان بیماری وابستگی است.

همان خستگی است.

جوذفین 

تنهایی ، تنها چیزی بود که ما خواهر ها به خوبی درک کرده ایم.

کتاب جدیدم پرده ای زندگی من است. 

هرگاه شخصیت سایه غمگین می‌شود ، متوجه میشوم خودم غمگین شده ام و هر گاه شاد ، انگار من سرشار از شادی ام.

دلتنگم.

تابستان با همه ی قشنگی هایش تیره و تار شده.

متاسفم ما همدیگر را ملاقات نخواهیم کرد ولی از تابستان مینویسم ، تا جایی که در خاطرم باشد.

از زیبایی هایش مینویسم ، از درختان ، گلها ، پرنده ها اما از خودم ، نه.

هوا آفتابی است ، اینروزها دم دم های غروب می زنم بیرون . انگار تحمل خانه برایم سخت شده.

آفتاب قشنگ ، هوای خوب ، بوستان های سرسبز ، مردمی که هریک مشغول به کاری هستند و من.

کتابفروشی همیشگی ما بزرگ شده ، وسعت زیادی گرفته .

پارک روبرویش حالا ، درخت های بزرگی دارد.

دیگر موسیقی گوش نمی دهم.

مالی رو مخم است.

مادر بدتر .

میدانی !

گاهی به حال و هوای مردمی نگاه میکنم که دغدغه های متفاوتی دارند.

مثلا بازیگر محبوبم لابد تنها دغدغه اش قرارداد جدیدش است.

خواننده محبوبم بدنبال کنسرت های مختلفش در کشور ها و شهر های گوناگون.

خواهرانم هریکی سرگرم چیزی. 

زنی که روبروی من در پارک نشسته بود بدنبال سگ سپیدش میگشت. 

منم با خستگی نظاره گر گذر عمر و مردم و هزار چیز دیگر هستم.

دلم نمی‌خواهد بروم قرار گاه ، از فردا با قرارگاه ، پدر ، هری ، اما ، مدرسه و..... خداحافظی میکنم.

همین.

بعد هم میرم لس آنجلس و ادامه تحصیل میدهم.

تا روزی که پزشک موفقتری بشوم.

سایه اسمیت.

برگه را بدون مهر و موم در پاکتی کرد و گذاشت تا فردا پست کند.

خوابید.

فردا ، ساعت ۵ و ۴۵ دقیقه صبح بیدار و به سمت آشپزخانه رفت.

قهوه ی داغی ریخت و منتظر بقیه شد.

تقریبا یک ساعت و نیم بعد، همه آمدند.

پدر که با عجله داشت برای جلسه اش کراوات می‌بست گفت : 

+امشب ساعت ۸ اینجا باش

سایه با خونسردی گفت :

_من دیگه اینجا نمیام

+چی؟

_گفتم من دیگه نمیام امروز خداحافظی میکنم و دیگه تمام . نه من تورو میشناسم و نه تو ، من.

سپس بلند شد و ادامه داد:

_خسته شدم. دارم از مدرسه هم استعفا میدم ، دارم میرم لس آنجلس پیش دایی.

سپس وسایلش را برداشت و در کسری از ثانیه از جلوی چشمان بقیه محو شد.

او سوار اتوموبیل شد و راهی مقصدی نامشخص....

سایه به خانه اش در کنار ساحل رفت.

آنجا به امنیت و آرامش میداد.

اندکی بعد آیدا تماس گرفت :

+سایه عزیزم کجایی؟

برای آلبوم جدید.....

_آیدا این آخرین آلبوم من است.تمام.

سپس گوشی را قطع کرد .

فکری کرد ، در آیینه ی اتاقش به خودش خیره شد... موهای لختش روزها بود شانه نخورده بود ، ناخن هایش همه نامرتب و کج و لباسش چروک و کثیف شده بود ، رفت و اورا در ماشین لباسشویی انداخت و به سمت کمد رفت ، بهترین لباسی که داشت را پوشید ، عطر مخصوصش را زد ، موهایش را که مثل شب سیاه بود را چند بار با اتو و سشوار حالت داد ، و سپس بیرون رفت ....

او آنروز خودش را برای نهار به بزرگترین و مجلل ترین رستوران شهر دعوت و پس از آن به تاتر و بعد به قدم قدم زدن در پارک میهمان کرده بود .

آخر تولدش بود..

تولد سایه...

او دسته گلی بزرگ ، سرشار از گلهای زرد و قرمز خریده بود برای خودش همراه با چند کتاب. 

هنوز ساعت ۶ و ۵۵ دقیقه عصر بود و هوا آفتابی.

دلش می‌خواست ایران باشد. 

اما چه حیف که از بعد مرگ پدربزرگ نرفته بود.

دیگر نگذاشت افکار دلتنگی بر او غلبه کند و روز قشنگش را خراب.

رفت به خانه. 

اندکی استراحت کرد و خوابید ، وقتی بیدار شد ۸ شب بود.

میز ناهار خوری را تزئین کرد . شروع به پختن کیک توت فرنگی کرد ، چندین دسر مختلف درست کرد . سالها بود لب به شیرینی جات نزده بود.

کم کم کیک را در فر گذاشت و به سراغ گرامافون رفت.

روشنش کرد ، موسیقی دلنواز اما قدیمی آمد.

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن 

ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن 

چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر

تا که گلباران شود ، کلبه ی ویران من 

ساعتها سایه غرق در خاطرات شده بود که ناگهان صدای زنگ فر اورا از افکاراتش بیرون کشید. 

کیک را بیرون آورد و روی آنرا با خامه و توت فرنگی تزئین کرد.

توی فکر شمع بود که کیک را در یخچال گذاشت و به بیرون رفت .

دوباره جلوی کتابفروشی پارک کرد ، انگار ویترین آنجا اورا مسخ می‌کرد..

مدت ها گذشت که سایه محو تماشای کتاب ها شده بود که دستی شانه اورا لمس کرد.

+برادرزاده عزیز ما یادی از ما نمیکنه دیگه....

سایه لبخندی زد و گفت :

_عمه اینجا چیکار میکنی؟

+شاید اومدم به برادر زاده ام سر بزنم!

سپس به ماشین سایه اشاره کرد و ادامه داد :

+زودباش زودباش خستم تازه اومدم، بریم خونت!

سایه از ته دل ریسه رفت :

_عمههه

+چیه؟

آن دو شاد و خندان به سمت ماشین رفتند و راه افتادند.

عمه طوبی سایه زنی شاد و سرزنده بود .

با موهای طلایی و درخشان ، پوستی صاف و سپید ، ابرو هایی کشیده و قدی بلند ، او یک زن تمام عیار بود.

دو فرزند داشت که هردو بزرگ شده بودند و همسرش سال‌ها بود که استاد دانشگاه است.

سایه در ماشین پرسید :

_خب . چیشد اومدی اینجا و اونم تنها بدون کسی ؟

+بچه ها درس و مشق داشتند ، باباشون مرخصی گرفت و پیششون موند. منم خسته بودم اومدم به داداش یکی یدونه ی لوسم سر بزنم.

_ یه سوال با هفت تا برادر بابای من یکی یدونس؟

++وا نگو اینجوری داداشم تو نوع خودش بی‌نظیر و تکه! 

_رسیدیم.

آن دو پیاده شدند و با شوخی و خنده راهی خانه شدند.

+اوهو اوهو! انگار مهمون داشتی؟

سایه که یکی از چمدان های سنگین طوبی را تقلا کنان به داخل می آورد گفت :

_نه نداشتم ، اتاق سمت چپ داخل راهرو برای شما.

عمه طوبی آمد نزدیک و چمدان را گرفت و گفت :

+خیلی ممنونم خودم میبرمش.

همان طور که میرفت گفت :

+ميگما مزاحم نباشم؟

سایه ملایم لبخند زد :

_نه عمه شما روی چشم مایی.

عمه برگشت و زد روی دستش :

+عمه و ..... مگه نگفتم بهم بگو طوبی جون؟!

سایه غش غش خندید و قهقه زنان گفت :

_ای وای!

سپس به سمت آشپزخانه رفت و چایی که قبلا وسایلش را آماده کرده بود را دم کرد.

کمی بعد طوبی با بسته بزرگی ، در حالی که لباس نسبتا زیبایی به تن داشت آمد.

+میدونستم تولدته ، تولدت مبارک.. ببینم اون دختره ... خواهرت ... اسمش چی بود ... آها ... اما اون کجاست؟

سایه برگشت و محزون گفت :

_نپرس...

طوبی در کاری از ثانیه همه چیز را دریافت .

+عزیزم تقصیر تو نیست.

_ممنون.

کمی بعد سایه برای عضو شون جو گرامافون را روشن کرد :

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا 

حالا که مردم چرا...

سایه کیک را برداشت، برشی کوچک زد و همراه با چای در سینی گذاشت و به سمت کنایه رفت و در کنار عمه نشست ، عمه به چهره او خیره شد و آرام لیوان چای را برداشت و گفت :

+ببین چیشده ، درسته که من عمه ات هستم ولی خوب اخلاقتو میشناسم ، چیشده به من بگو 

_هیچی خسته شدم... از همه چیز .

+خب این که جواب نشد.

_از روز اولی بعد مدتها پامو گذاشتم خونه پدرم و اما و هری رو دیدم سعی کردم آروم باشم ، اونها بدترین و رو مخ ترین دانش آموزان من بودن . شایداز نظر من ، اونها سر کلاس هم با من لج بودند چه برسه به خونه ولی من در مقابل اونها سکوت کردم و هزار چیز دیگه.... 

ولی اونا از من سو استفاده کردند ، بهم توهین میکنن برام لقب ساختن و منو مقصر همه جیز میدونن. 

کسی تو این خانواده برام احترام قائل نیست و منم دیگه نمیخوام کسیو ببینم .

+درکت میکنم ‌.

_میشه راجع حرف نزنیم.

+بیخیال ... راستی این کیک چه عجب نسوخته!

_خب حواسم بود!

+آره حواس قناد اون قنادی بوده!

_طوبی!

+مگه دروغه.

از این رو در قرارگاه :

حال پدر گرفته شده ، سپیده آرام دستش رو نوازش می‌کنند و سعی دارد اورا دلداری بدهد.

اما با جیغ:

+استعفا میده! یعنی چی ! اگه اون نباشه کی خبرارو به ما بده !

آدری برای اولین بار نعره زد :

_میشه لطف کنی و خفه شی؟ 

خودت خوب میدونی همه این چیزا زیر سر تو هست!

الکی قیافت رو مظلوم نکن !

اما با تعجب و بغض آنجا را ترک کرد .

کمی بعد آدری هم آنجارا ترک کرد.

تا زمان شام کسی حرف نزد.

بعد از شام هم همه با سکوت به اتاق هایشان رفتند.

اما برخلاف قرارگاه در خانه سایه ، به طوبی و سایه حسابی خوش گذشته بود.

آنها پس از شام که حسابی سنگین شده بودند روبروی تلویزیون مشغول گپ و گفت و یاد آوری خاطرات بودند.

پس از چند ساعت ، سایه به اتاقش رفت تا بخوابد . 

طوبی خیالش راحت شد که برنامه اش تا حدودی درست شده و سایه حال روحی بهتری پیدا کرده.

فردا باید هرطور شده پیش برادرش میرفت و گوشش رو می‌پیچید.

فردا صبح بر خلاف دیشب در قرارگاه اتفاقات خوبی افتاد .

اما مبصر شده بود!

و خبر های جدیدی در راه بود.

طوبی صبح از سایه خواسته بود که اورا به قرارگاه ببرد .

وقتی سوار ماشین شدند ، سایه راه افتاد .

طوبی گفت :

+منو ببر اونجا.

_کجا؟

+اونجا ، اون قرارگاه

_واسه چی .

+مگه تو نمیگی این داداش ما باز دسته گل به آب داده ، میرم سربه راهش کنم.

_رسیدیم .

طوبی سینه اش را جلو داد و با صلابت پیاده شد، سپس قیافه اش جدی شد .

سایه این قیافه عمه طوبی را بسیار دوست داشت ، زیرا هر طور با این حالت به سراغ پدرش میرفت ، پدر از پسری لوس و عصبانی به پسری مودب و سر به زیر تبدیل میشد!