پدربزرگ.....
پدربزرگ..... قطره اشکی که به پهنای صورت می‌چکد از چشمانم
و خاطرات خوب باتو بودند را تجلی میکند....
دیروز ساکت و بیصدا یک گوشه نشسته بودم و به خاطراتمان فکر میکردم
چقدر زود گذشت.....
پدربزرگ یادت هست برایت اشتباهی آب گرم آوردم....
و چقدر تو خندیدی..
الهی به فدای خنده های مظلومانه ات بشوم
چقدر تو خوب بودی و چقدر تجلی خاطرات باتو بودن خوب و شیرین است..
پدربزرگ...
اشک ها قدرت گفتن عظمت خوبی هایت را از من گرفته
و همچون سیلی عظیم بی رحمانه از چشانم فرو می‌ریزد....
حال...
من تنها شده ام و تنها یادگاری تو یک سنگ سفید ساده آن دوردست ها...
خاله هم تنها یادگاری هایت را جمع کرده...
همان کت آبی نفتی که همیشه تنت بود...
قطره اشک من تنها خاطرات تورا به همراه دارند ....
به دلم چه بگویم؟
بگویم آقاجانی که عاشقانه دوستت داشت پر کشید؟؟
بگویم کوه استوار کمرش شکست؟؟؟
وقتی که خبر ناگوار پرکشیدنت را دیدم ناخوداگاه فریاد زدم:
کمرم شکست
پدربزرگم رفت.....
چرا من را گذاشتی؟
اشک اجازه نمی‌دهند که بگویم آنروز بر من چه گذشت...
جگرم پاره پاره میشد و هیچکس نفهمید
وقتی که تلفن زنگ خورد
بی مهابا با هق هق فریاد زدم
پدربزرگم رفت.......
من هیچوقت درد از دست دادن نچشیدم و برای کسی اشک نریختم ولی چرا گذاشتی این طعم را بچشم؟؟؟
آنروز سرد و بی احساس ، یکه نشسته بودم روی صندلی و بدنم را حس نمیکردم ......
قطر های اشک یکی پس از دیگری فرو میریختند و من هنوز در شوک این خبر ناگوار بود....
نمیدانم چه بگویم حتی زبانم قاصر از توصیف آن حال بدم است...
حال سهم من از تو چیست؟
یک قاب عکس ساده و بی روح که چهره شکسته شده ات در آن پیداست.....
در روزهای آخر
صورت بی رنگ روحت و دست های لاغر و اندام لاغر و رنگ پریده خبر از شکسته شدنت می داد....
آنروز آخر که دستهایت را دیدم انگار قبلم داشت میکوبید که از سینه بزند بیرون...
پدربزرگ چه شد؟؟؟؟
