خطابه بدورد

چون بمیرم-ای نمی دانم که؟-باران کُن مرا

در مسیرِ خویشتن از رهسپاران کُن مرا

خاک و باد و آتش و آبی کزان بِسرشتی ام

وامگیر از من، روان در روزگاران کُن مرا

آب را، گیرم به قدرِ قطره ای، در نیمروز

بر گیاهی، در کویری، بار و باران کُن مرا

مشتِ خاکم را به پابوس شقایق ها ببر

وین چنین چشم و چراغ نوبهاران کُن مرا

باد را همرزمِ طوفان کُن که بیخِ ظلم را

بر کنَد از خاک و باز از بی قراران کُن مرا

ز آتشم شور و شراری در دلِ عشّاق نِه

زین قِبَل دلگرمیِ انبوهِ یاران کُن مرا

خوش ندارم، زیرِ سنگی، جاودان خفتن خموش

هرچه خواهی کُن ولی از رهسپاران کُن مرا

                                               شعر از: محمّد رضا شفیعی کدکنی