پرسش کنار پاسخ

اشعار من همینند ، پرسش کنار پاسخ 

جانان سوال پرسد جانم جواب اینست 

روزی میان مهتاب ، با جمعی از ملایک 

پرسیدم از تو جانا ، چندی سوال از دل 

گفتی جواب من را ، با دردی از دل خود 

گفتم که راز خود را ، با زاری و کنایه 

گفتی که صبر ها کن ، تاروز  با کنایه 

گفتم غمی که دارم ، باشد زیاد ، اما

بی یاد توست جانا ، غم ها در انتظارم

گفتم که شادی من ، با یاد توست جانا

گفتی در انتظارم ، اینها همه فغان است

گفتم چرا چنین تو ، گویی مرا به زاری

گفتی که این جنون است ، ورنه چه انتظار است

گفتم که از که گویم ، وقتی سخن هم ازتوست 

گفتی سراغ ان رو کز جان تورا بخواهد 

گفتم که دیده من ، جز تو کسی نبیند

گفتی که گو به دیده ، این جزئی از زوال است 

گفتم که پیری است و زیبایی و سپیده 

گفتی که رنج پیری ، دردیست ، لاعلاج است 

گفتم بمان پیشم ، از غم رهایی ام ده 

گفتی به پیش جانان ، جز غم چه در کمین است

گفتم ز خیل دشمن ، بدخواه در کمین است 

گفتی که رنج دشمن ، از خیل حرص و کین است 

گفتم ز دوری تو ، چندیست در فغانم 

گفتی که شاد باشم ، چون عشق در کمین است 

پرسیدم از تو جانا ، از درد عشق گویی؟

گفتی که درد ، عشق است ، ورنه عذاب این است 

گفتم خطاب بر دل اسمع کلام من را

جانان ز من بپرسید حالت چرا چنین است 

جانان میان رویا ، این پرسشم بپرسید 

بیدار گشتم اما ، رویای من همین است

وقتی تورا ببینم ، این خواب خوشتر اید

ورنه کجای رویا ، کابوس در کمین است 

هرشب به زیر مهتاب ، عشقاش پی به رقصند 

ماهم اسیر خوابیم تا جانمان برآید 

مقصود من ز جانم ، جانان مهربان است 

گر او به خواب در شد ، من را (ظهور) اینست