مطلبی با جای تامل از فیه ما فیه

میگه یکسری اخلاق بد که توی خودت هست رو تو نمبینی و با مثلا اگه تو حسود باشی از نظر خودت از این صفت حسادت که داری چیز خیلی بدی به نظر نمیاد و یا حتی از نظر خودت شاید حسود نباشی ولی مثلا
اگه یکی رو ببینی که حسود باشه خیلی ازش بدت میاد و از رفتار های نادرست اون ناراحت میشی 
اگه بخوام واضح تر بگم منظورش اینه که خیلی از خصلت های بد  و رفتار های نادرست رو ممکنه داشته باشی و یا از وجودشون مطلع باشی ولی از نظرت خیلی چیز بدی نباشه ولی اگه اون رفتار بد و خصلت بد رو در یک نفر دیگه ببینی خیلی از اون فرد بدت میاد و ازش ناراحت میشی 
بعد میاد مثال میزنه میگه اگه تو مریضی گری (فکر کنم نوعی ریزش مو و کچلیه که واگیر داره ) و یا دنبل (دمل) داشته باشی مشکلی نداری و حتی مثلا در اثر اونا دستت زخمی باشه توی آش بکنی و بعد هم بلیسی از نظر خودت شاید کار ناپسندی نباشه 
ولی اگر  حالا تو در دیگران ذره ای دنبل (دمل) یا یک ذره کوچک زخم ببینی از آشی که مال اونه اصلا نخوری تازه حالت هم ازش بهم میخوره !!!!

حالا ادامه این نثر 
همچنین اخلاق چون گرهاست و دنبلهاست چون در اوست ( در خود شخص) از آن نمیرنجد و بر دیگری چون اندکی ازان ببیند برنجد و نفرت گیرد همچنانک تو  ازو میرمی او را نیز معذور می دار اگراز تو برمد و برنجد رنجش تو عذر اوست زیرا رنج تو از دیدن آنست و او نیز همان می بنید.


اخلاق ها و رفتار های بد ما شاید به چشم ما نیاد ولی اگه ذره ای از اونو تو بقیه ببینیم حسابی حالمون بد میشه و ناراحت میشیم 
مثلا شاید یک نفر  خودش متوجه نشه توی برخورد با دیگران چقدر  وقتی با تیکه و کنایه صحبت میکنه کارش بده 
ولی خودش از  اینکه مثلا دوستش با تیکه حرف زده باهاش ناراحت میشه و قهررر و میگه چه ادم بی ادبیه و..

پس باید نتیجه بگیریم  اونوطور با دیگران رفتار کنیم که دلمون میخواد با خودمون رفتار بشه !