دنیای سایه

خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار آفرینش همه تنبیه خداوند دل است  دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار ...

...

می گذرد .. زمان را میگویم  تو از آن خبر نداری ... میگذرد  انچنان که تو از من گذشتی  سرد و سخت و ...سریع میگذرد  ثانیه های عمرمان را میگویم  چونان قطار روی ریل  و من آنچنان عاشقت هستم که میخواهم  برای یک لحظه بیشتر با تو بودن بر روی ریل بروم  و خود را زیر قطار فدا کنم...  و یا شاید... بیایم ... برای نگه داشتن قطار... قهرمان بشوم...  و نامه های عاشقانه مان را  که در شب های سیاه  با امید سپیدی  با محبت هایی دزدکانه  و عشق ها و لبخند هایی پنهانی برای هم نوشتیم  و عشقمان را  با نگاهی نو  د...

و من همان دختری هستم که شبها با خیال فردایی بهتر به خواب میرفت  من همانم که گندمزار گیسوانم در میان مزرعه آفتاب گردان ها در تلاطم بود اگر شاید کسی میگذاشت گلی بچینم  رنگ چشمانم هم  همپوش آفتابگردان ها میشد.... ...